Àteros piessignos

S'òpera

Luca est unu pitzocu egotzèntricu e su tzinismu est su solu valore de sa vida sua. In sa tzitade solare de Casteddu de su 1990, non lu tocat nudda chi non torret a contu a s'ego suo, totu andat impreadu (famìlia, amores e amigos), mùrghidu e abbandonadu, sena impudu perunu. Istat cun sa mama, fèmina tribulada, malaidosa, chi l'at pesadu in mesu a milli dificultades. Si sentit vìtima de un'esistèntzia chi no intendet sua e isfogat custa arraggadadura cun totu e totus. Fintzas a cando, in d-unu in d-unu, su mundu si l'isfassat e petzi un'addòbiu, cròmpidu a s'ispessada, l'at a cambiare pro semper s'esistèntzia sua; dae cussu momentu, sa vida sua no at a èssere prus sa matessi e at a torrare a si mòvere cun cussèntzias e valores noos.

Unu “romanzu de formatzione”, crari-scuru a manera crispa, in su cale s'intritzant sas vidas giòvanas de generatziones diferentes meda, semper però in chirca de su percursu personale pròpiu. Unu viàgiu in unu tempus coladu tràgicu pro torrare a conchistare su benidore e pro dare unu sentidu a s'esistèntzia.