Sa poesia est pro Eliano un´essèntzia netzessària che a su sole, proite in sos versos isse derramat s'ànima e su sàmbene. Pro isse sa poesia est unu ligàmene cun su Totu. Cun sas rimas Eliano si cunfessat a isse matessi e a su mundu, cun sas rimas fràigat dae nou sa vida sua unu pagu ogni die. Totu su chi su poeta at bìvidu e bivet lu ghetat in sos versos chi limbicat, ma sa pinna dìliga sua sighit àteras sèmidas: cussas de sos poetas de in antis, sas sèmidas de s´annèulu illacanadu a s´impossìbile biadia.
|
Presentazione |
Mauro Maxia |
Lingua di pubblicazione |
Sardo |
Lingua a fronte |
Italiano |
|
Maggiori informazioni
|
L'opera
La poesia è per Eliano un´essenza necessaria come il sole, perché nei versi lui effonde l´anima e il sangue. La poesia è per lui un legame con il Tutto. Con le rime Eliano si confessa a se stesso e al mondo, con le rime ricostruisce la sua vita un po´ ogni giorno. Tutto quel che il poeta ha vissuto e vive lo getta nei versi che distilla, ma la sua sensibile penna segue altre tracce: quelle dei poeti antecessori, le tracce del sommo anelito alla impossibile felicità.
|